nog drie dagen..
Blijf op de hoogte en volg Paula en Joan
20 Februari 2013 | India, Nāmakkal
Nog twee dagen zijn we bij de colourfull children...we proberen nog wat zaken op te zetten en af te ronden. Gisteren zijn begonnen met het in kaart brengen van de kinderen die iets speciaals hebben...qua gedrag of fysiek etc etc.
Ook weer met verbazing geluisterd naar de verhalen van sister Shanti over de achtergrond van de kinderen...soms zo triest...Daar uit voort gekomen is Paula vandaag met een meisje,haar moeder en sister Shanti naar een neuroloog om duidelijkheid te krijgen over bepaalde zaken rondom het meisje. Soms worden/kunnen dingen niet gedaan worden wegens geldgebrek...Van dit meisje met ernstige problematiek is mede daarom niets bekend...Het wachten is op Paula om te horen wat er verteld is en wat er gaat gebeuren.
Over drie dagen gaan we naar Pondicherry.Een plaats aan de bengaalse zee geloof ik. Vandaar uit gaan we naar Mamalapuram en een stadje met een frans klinkende naam. We hebben een taxi geregeld die ons vanuit Namakkal naar Pondicherry brengt. We hebben bussen en treinen gezien en denken dat we beter met de taxi kunnen gaan..Ik kijk er naar uit,,,maar toch ook weer niet...
Ja ja en Paula is terug.
Ik ben een werkelijke toeristische attractie in het ziekenhuis. Omdat Namakkal geen toeristische plek is ben je als blanke opvallend en vragen ze soms of wij met hun op de foto willen gaan. Jongere komen naar ons toe en willen engels met ons praten. Het gaat niet veel verder vaakdan how are you en nice to meet you.
Enfin ff terug naar het neurologisch ziekenhuis. Je meldt je binnen aan en dan wacht je totdat je naar de dokter mag.
Na een uur waren we aan de beurt. Gelukkig hield onze kleine meid het goed vol samen met haar moeder en een pakje koekjes.
Bij de dokter binnen werd al snel vastgesteld dat ze waarschijnlijk nog wel epilepsie had ze was immers niet meer gezien na 2006 . Toen is de medicatie gestopt. Naar een specialist toegaan die ook voor autistische kinderen is was teveel gevraag die woonde te ver weg en dat konden de ouders niet betalen.Sr Shanti verteld ook aan de dokter dat ik een kinderdokter ben dat heb ik snel rechtgezet en eranderd in kinder zuster.
Zij verteld tevens dat ons meideke erg hyperactief is. Ze krijgt medicatie voor epilepsie en ADHD. Het voelt raar dat dit zomaar wordt voorgeschreven. Hij raade ons wel aan om een training te straten voor het autistisch gedrag.
Hij had wel oor naar watver werd verteld en verbaasde zich dat hij het tehuis nog niet kende. Er werden nummers uitgewisseld met de Sr en de dokter. Ons meideke moet elke maad terug komen voor een check up. Mooi dat staat.
Moeder heeft hier echter geen geld voor. Joan en ik gaan kijken wat we kunnen gaan doen.
Als ik terug kom verteld ad ons dat er een oudere jongen volgende maand al naar huis gaat om samen met zijn moeder een thee winkeltje te starten.
Prachtig!!
Op de achtergrond hoor ik dat ze weer begonnen zijn de kinderen, het gedreun van de versjes gaan gestaag door. Toch zien we ook dat ze met voorzichtige stapjes onze aanbevelingen mee nemen en willen uitvoeren. We gaan nu weer verder met kinderen in beeld te brengen.
Nog twee dagen (grr en pff)
Ook weer met verbazing geluisterd naar de verhalen van sister Shanti over de achtergrond van de kinderen...soms zo triest...Daar uit voort gekomen is Paula vandaag met een meisje,haar moeder en sister Shanti naar een neuroloog om duidelijkheid te krijgen over bepaalde zaken rondom het meisje. Soms worden/kunnen dingen niet gedaan worden wegens geldgebrek...Van dit meisje met ernstige problematiek is mede daarom niets bekend...Het wachten is op Paula om te horen wat er verteld is en wat er gaat gebeuren.
Over drie dagen gaan we naar Pondicherry.Een plaats aan de bengaalse zee geloof ik. Vandaar uit gaan we naar Mamalapuram en een stadje met een frans klinkende naam. We hebben een taxi geregeld die ons vanuit Namakkal naar Pondicherry brengt. We hebben bussen en treinen gezien en denken dat we beter met de taxi kunnen gaan..Ik kijk er naar uit,,,maar toch ook weer niet...
Ja ja en Paula is terug.
Ik ben een werkelijke toeristische attractie in het ziekenhuis. Omdat Namakkal geen toeristische plek is ben je als blanke opvallend en vragen ze soms of wij met hun op de foto willen gaan. Jongere komen naar ons toe en willen engels met ons praten. Het gaat niet veel verder vaakdan how are you en nice to meet you.
Enfin ff terug naar het neurologisch ziekenhuis. Je meldt je binnen aan en dan wacht je totdat je naar de dokter mag.
Na een uur waren we aan de beurt. Gelukkig hield onze kleine meid het goed vol samen met haar moeder en een pakje koekjes.
Bij de dokter binnen werd al snel vastgesteld dat ze waarschijnlijk nog wel epilepsie had ze was immers niet meer gezien na 2006 . Toen is de medicatie gestopt. Naar een specialist toegaan die ook voor autistische kinderen is was teveel gevraag die woonde te ver weg en dat konden de ouders niet betalen.Sr Shanti verteld ook aan de dokter dat ik een kinderdokter ben dat heb ik snel rechtgezet en eranderd in kinder zuster.
Zij verteld tevens dat ons meideke erg hyperactief is. Ze krijgt medicatie voor epilepsie en ADHD. Het voelt raar dat dit zomaar wordt voorgeschreven. Hij raade ons wel aan om een training te straten voor het autistisch gedrag.
Hij had wel oor naar watver werd verteld en verbaasde zich dat hij het tehuis nog niet kende. Er werden nummers uitgewisseld met de Sr en de dokter. Ons meideke moet elke maad terug komen voor een check up. Mooi dat staat.
Moeder heeft hier echter geen geld voor. Joan en ik gaan kijken wat we kunnen gaan doen.
Als ik terug kom verteld ad ons dat er een oudere jongen volgende maand al naar huis gaat om samen met zijn moeder een thee winkeltje te starten.
Prachtig!!
Op de achtergrond hoor ik dat ze weer begonnen zijn de kinderen, het gedreun van de versjes gaan gestaag door. Toch zien we ook dat ze met voorzichtige stapjes onze aanbevelingen mee nemen en willen uitvoeren. We gaan nu weer verder met kinderen in beeld te brengen.
Nog twee dagen (grr en pff)
-
20 Februari 2013 - 08:38
Caro:
Fijn je gisteren even gesproken te hebben! Wat een moed hebben jullie toch!
Dikke kus, Caro -
20 Februari 2013 - 17:03
Yvonne:
Succes en sterkte de komende laatste dagen. Wat gaat het toch snel.......
xxx Yvonne -
20 Februari 2013 - 19:04
Kittykanters Kanters:
Wat leuk die avonturen, fijn die goede contacten die ik lees met sister Shanthi. Het zal beslist een goed tijd zijn voor hen en jullie. Super !!!! Ik heb nog gekeken naar het hotel in mahabalipuram waar wij hebben gezeten, het heet In Deco hotel. het was een goed hotel, mooie kamers en lekker eten. vanuit het hotel kan je mooi naar de zee lopen en Mahabalipuram goed bezichtigen. Geniet nog van de laatste dagen in het CC huis. Groet Kitty -
20 Februari 2013 - 21:11
M.c.god-lindeman:
hallo lieverd,
dit is helen.
nu doet mijn computer het niet.maardie van mamma
doet het nu wel.
mamma heeft jullie verhaal van 20 febr.nú voorgelezen.
fijn dat jullie langszaam resultaat boeken met de kinderen.
veel succes met de LaATSTE LOODJES, EN GOEDE REIS MET DE TAXI naar ponditherri.
dikke knuffel en liefs helen. -
20 Februari 2013 - 21:17
M.c.god-lindeman:
lieve paula,
de wereld is nu omgedraaid, zoals je al gezien hebt. dus nu mijn reactie.
wat fijn, dat jullie zo ver zijn kunnen gaan met dat meisje. dat geeft toch heel veel voldoening.
met de taxi begint dus jullie eigen reis, begrijp ik.
ik wens jullie een heel interessante en voorspoedige tijd toe en veel genoegen met al die nieuwe ervaringen.
heel veel liefs,
mamma
p.s. kunnen jullie dan toch nog berichtjes sturen? -
21 Februari 2013 - 21:00
Marjet:
Lieve Joan en Paula, fijn te horen dat jullie daar toch dingen bereiken, hoe klein ook! Ook fijn dat jullie zo regelmatig hier op deze site jullie belevenissen met ons delen! Moedig en knap wat jullie daar doen! Nog drie dagen, de laatste lootjes, zet'em'op! Denk aan jullie, lieve groet, Marjet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
